Zikomo Malawi

Het moment dat je ineens voor een klas staat met 140 kinderen die je met loerende en nieuwsgierige ogen aankijken, is niet te beschrijven. Het moment dat deze kinderen zo vrolijk en zorgeloos voor jou beginnen te zingen, is zowel hartverwarmend als ontroerend. Deze 140 kinderen, die hier netjes naast elkaar op de grond zitten, zonder schoenen, zonder schoolmateriaal, zonder schone kleren, …maar wel met een hele grote lach op hun gezicht. Deze kinderen hebben dan wel geen IPhone, geen Nikes, geen mooi gestreken shirt, en zelfs geen echte bal om mee buiten te spelen. Maar zitten ze hier over in? Denken ze elke dag na over wat ze niet hebben? Vinden ze zichzelf zielig? Nee, want deze kinderen hebben iets veel belangrijkers; de waardering voor het leven, voor hun land, voor hun familie en alles wat ze wél hebben.

Nu ik thuis zit ben ik er nog steeds stil van. Ik ben wel weer in Nederland, maar mijn hoofd zit nog in Malawi. De warmte, openheid, waardering en liefde die ik daar van die mensen heb mogen ontvangen, heeft als een waardevol geschenk mijn hart verwarmt. De leerkrachten, die ons zo open en warm hebben ontvangen in hun school. Die ons hebben meegenomen naar hun huis en vol trots alles hebben laten zien. Die zelfs de kleine beetjes die zij hebben, met ons willen delen. Ik herinner mij nog goed het moment dat mijn co-teacher met twee plastic pannen de staff room binnen kwam lopen omdat ze lunch voor mij had gemaakt. Ze zaten helemaal gevuld met chips, ei, tomaat en salade. Ze zette de pannen neer, legde een bord voor mijn neus en wachtte tot ik ging eten. ‘Eet jij dan niet mee?’, vroeg ik haar. Nee, zij had dit speciaal voor mij klaar gemaakt en wilde dat ik het allemaal op at. Tussendoor is ze nog wel drie keer binnen komen lopen om te checken of alles goed was en of ik wel at.

Of het moment dat ik op de laatste dag door mijn co-teacher werd opgehaald, omdat de klas afscheid van mij wilde nemen. Ik kwam de klas binnen en trof alle kinderen zwaaiend en zingend aan op de grond; ‘Goodbye, goodbye, but not for ever. We hope that one day we will meet again’. De tranen schoten in mijn ogen en ik wist niet wat ik moest doen. Als klap op de vuurpijl kreeg ik ook nog twee mooie lappen van mijn co-teachers, die ze gelijk bij mij ombonden. Met een grote lach op hun gezicht keken ze mij aan, zo trots en blij waren ze dat ze dit met mij mochten delen.

Wij gingen naar Malawi om met de leerkrachten daar onze kennis te delen, maar tegelijkertijd ook om van hen te leren. Deze twee dingen zijn de afgelopen twee weken hand in hand gegaan. Want je wilt de leerkrachten daar wat leren, maar hoe dan? En wat precies? Zij weten toch veel beter hoe je les moet geven aan een klas van 140 kinderen? Daar hebben wij toch helemaal geen ervaring mee? Door in gesprek te gaan met de leerkracht, ontstond er een wederzijdse overdracht van kennis. Zij oefenden met het toepassen van actieve werkvormen in hun klas, wij leerden weer andere dingen waardoor wij als leerkracht konden groeien. Zo leerden wij dat je maar heel weinig nodig hebt om gelukkig te zijn. Dat je met de juiste instelling écht wel les kan geven aan een klas van 140 kinderen. Dat zang en dans de beste middelen zijn om je blijdschap te delen, je waardering te tonen en iedereen bij elkaar te brengen. Dat je op talloos verschillende manieren een kind met de hele klas een compliment kan geven, ook als hij of zij eigenlijk niet het goede antwoord geeft. Dat Malawianen heel hard kunnen lachen, soms niet te verstaan zijn, je gelijk thuis laten voelen en ongelofelijk dankbaar ingesteld zijn.
Zo stond mijn co-teacher vol trots voor de klas tijdens het uitleggen van de mindmap. Het was niet te tellen hoe vaak ze naar mij lachte en haar duim opstak tijdens deze les, zo trots was ze dat de kinderen bezig waren met deze werkvorm en dat zij deze vorm goed had uitgelegd.

En zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Maar wat wij bovenal hebben geleerd, is om met een andere blik naar de wereld te kijken. Een blik die veel ruimer en verder kijkt en kleinere dingen ziet, dan voordat de reis begon. Ook werd de reden waarom ik heb gekozen om leerkracht te worden, mij daar weer helemaal duidelijk. Als leerkracht help je kinderen hun eigen toekomst op te bouwen, zichzelf te ontwikkelen tot wie ze willen zijn en ondersteun je ze in dit proces. Dit is hetzelfde, waar je ook ter wereld bent. Deze reis heeft mij meer energie, motivatie en een ruimere kijk op het leraarschap en de wereld gegeven. Ik ben hier heel dankbaar voor en zal deze ongelofelijk speciale en waardevolle ervaring nooit vergeten.
Zikomo Malawi en hopelijk tot snel.